Seyahat etmeyi hemen hemen hepimiz çok severiz, hele ki sevdiklerimiz ile çıktığımız yolun sonunu hiç düşünmeyiz o yolun bittiğini de hiç anlamayız zaten...
Seyahat etmek bilgilenmektir!
Seyahat etmek; varılacak yolun sonuna gidilene dek etrafında olup biteni analiz etmek ve gözlemlemek, not almak,anı biriktirmektir ilerki yaşamda anılara dönüştürmek adına!
Geçenlerde çıktığım kısa süreli seyahatimde yol boyunca yanımda seyir halinde olan bazen tampon tampona ilerlediğimiz sürücü ve yanında oturanlar markajıma takıldı...
Yalnız seyahat eden çok azdı.
Kimi son ses müziğini açmış tempo tutuyor, kimi damardan da damar çalan şarkılarda yüzünü düşürmüş kimbilir nelerin düşüncesiyle mücadele ediyor, kimi gözlüklerini takmış gizlenircesine sessiz sedasız gaza basıyor, kimileri yanındakilerle sohbet muhabbet gülüşe gülüşe ilerliyordu...
Ama dikkatimi en çok çeken ve anı defterime not aldığım ise : küçücük arabanın içinde yabancılaşmış birbirini görmeyen ve de duymayan insanların mutsuz ve ruhsuz bakışlarıydı...
Sürücü yola odaklı, kaşları çatık,yanında oturan ise başını sağ cama yaslamış dışarıyı boş gözlerle izliyor!
Kişilerin birbirleriyle konuşacak hiçbir şeylerinin olmaması ne üzücü bir durum, belki de bazı kişiler için konuşmamak en hayırlısıdır çünkü konuşsa ya yakacaktır yada yanacaktır!
İnsan psikoloji anlık geçişlerle oyunlar oynar hem ruhumuza hem bedenimize, sonrasında kontrolden çıkabilen önüne geçemediğimiz cümleler perişan eder ortamı ve telafiside zor olur ki bu sebepten sessizlik gelişir!
Çok doğru değildir zaten çok konuşmak ama insanların birbirlerine anlatacak veyahut yön verecek cümleleri olmalı bunun adı yönetmek yada akıl vermek değildir, bunun adı karşımızdaki kişi ve kişileri önemsediğimizden paylaşmak ve muhabbet etmek demektir!
Basit gibi görünen “muhabbet” sözcüğü esasında yaşam yolumuzun belkemiğidir!
İletişim kurulamayan bir ortamda ne kadar mutlu olur ve gülümseyebiliriz ki!
Evet kafalar dolu!
Evet hayat hiç kolay değil !
Ama biraz sonra ne olacağını bilemediğimiz bu hayatı sessiz ve mutsuz bitirmemek adına karşımızdakileri görelim ve duyalım ki bizi de birileri görsün ve de duysun!
Bomboş geçip gitmesin o yollar ve yıllar,dönüş yolunda anlatacak çok şey biriktirmeli insan!
Biriktirmeli ama birde bizleri dinleyenler olmalı değil mi kıymetli gönül dostlarım!
Çıkılan yolları hiç bitmeyecekmiş gibi düşünüp iletişim kurmayı denemek gerek!
Ne o Kaşların çatılmasına müsaademiz olsun, ne de sağ camdan dışarıya bomboş gözlerle mutsuz ve sessiz bakmaya müsaademiz!
Önemsemeyelim demiyorum bu hayatı!
Ben diyorum ki: Ciddiye almayalım, çok gerçekçi yaşamayalım ki konsantrasyonumuzu kaybetmeyelim yanımızdakileri unutmayalım ve anı defterimizi anılara dönüştürelim!
Çıkılacak yollar ve muhabbetimiz hiç bitmesin!
Yasminkorkut
