Ahmet Suat Özyazıcı'nın efsaneleşen döneminin ardından, Trabzonspor camiası bir kez daha şampiyonluk arayışlarına girişti. Ancak, bu seferki hikaye, masalsı zaferlerle değil, gerçeklerle doluydu. Takımın başına geçen hoca, her ne kadar birkaç kupa kazanmış olsa da, Ahmet Suat Özyazıcı'nın tahtına oturmak için atılan adımlar, beklenen mutluluğu getirmedi.
Bu rüya, bir kupa kazanmakla gerçekleşmedi. Birkaç kupa almakla Ahmet Suat Özyazıcı'nın yerini doldurmak mümkün değildi. Trabzonspor, sadece kupa almak için değil, aynı zamanda saygıya, disipline ve emeğe dayalı bir futbol anlayışıyla öne çıkmak istiyordu. Ancak, başarılı bir hocanın yerini doldurmak sandıkları kadar kolay değildi.
Trabzonspor'un hikayesi, bir kupa sarhoşunun yükselişiyle değil, saygıya ve disipline dayalı bir başarı yolculuğuyla yazılmalıydı. Ancak, bu yolculukta bazı hatalar yapıldı ve takım, istenmeyen sonuçlarla karşılaştı. Hatta bazı maçlarda, takım sahaya istenmeyen bir kadro ile çıktı ve beklenen sonuçlar alınamadı.
Bu hataların sorumlusu olarak, hocanın tutumunu görenler, ona karşı hayal kırıklığına uğradılar. Özellikle, kulübün başkanına karşı kullandığı dil ve tavırlar, taraftarlar arasında büyük bir infial yarattı. Hoca, aslında kulübün bir personeli olduğunu unutmuş ve bu durumu yanlış bir şekilde algılamıştı.
Bu durum, bir sinema filminden fırlamış gibi geldi birçok kişiye. Ancak, gerçeklerle yüzleşmek gerekiyordu. Trabzonspor camiası, bir hoca arayışında olduğu bu dönemde, daha dikkatli ve titiz davranmalıydı. Çünkü, önlerindeki yolculuk, pek de kolay olmayacaktı.
Başkanın ve yönetimin, yeni hoca arayışında titiz davranması gerekiyordu. Her adımı dikkatle atmalı, kulübün geleceğini riske atmamalıydılar. Çünkü, önlerindeki yolculuk oldukça zorlu ve dolambaçlıydı.
