Çoban, köpeğinin gözlerindeki heyecanla yeni bir güne başlarken, her akşam başarıyla korunan sürünün huzuruyla günü tamamlıyor.
Fotoğraflar: İnan Kalyoncu
DAĞLARIN SADIK DOSTLARI
Karadeniz Bölgesi, yemyeşil doğasıyla hayvancılığın yapılabildiği yerlerden biridir. Bakir dağların kucağında otlayan koyun süreleri, bölge insanının yaşamının ayrılmaz bir parçasını oluşturur. Yaylalar, sadece sıcak yaz mevsiminde serinliğini sunan yerler değil, aynı zamanda koyun sürülerinin huzurla otladığı ve kaliteli otlarla beslenip kaliteli ürünler verdiği bereketli topraklardır. Her sabah erken saatlerde çobanların çıkardığı koyun süreleri, akşamüzeri gün batımında geri döner. Bu yolculuk, geçmişte olduğu gibi günümüzde de yaşanıyor.
ÇOBAN KÖPEKLERİ UNUTULMAZ
Bu manzaraları çoban köpekleri olmadan düşünmek imkansızdır. Koyun sürelerini koruyan ve yönlendiren çoban köpekleri, Karadeniz ikliminin zor şartlarında bile ayakta kalır. İster yırtıcı hayvanlara karşı bir kalkan olsun, ister kaybolan koyunların izini sürecek bir izci, çoban köpekleri bu yaşam tarzının vazgeçilmez bir parçasıdır. Uçsuz bucaksız dağların sonsuz gibi görünen zirveleri, rüzgârın ezgisiyle yankılanan vadileriyle insana hem huzur hem de yalnızlık sunar. Bu yalnızlığın içinde, bir çoban ve onun köpeği arasında filizlenen dostluk, insanın içini ısıtan bir hikâye anlatır.
Dağların sessiz kahramanlarıdır çoban köpekleri. Onlar yalnızca birer hayvan değil, çobanın yoldaşı, sırdaşı ve en güvenilir yardımcısıdır. Sürülerin etrafında usta bir dansçı gibi dolanır, her bir koyunu göz ucuyla kollar ve en ufak bir tehlikeyi sezdiğinde harekete geçerler. Onların keskin dikkati, çobanın güvenidir. Bu dostluk, sözcüklerden bağımsız bir iletişimle kurulur. Çoban ve köpeği, birbirini bakışlarından tanır. Gözlerden bir teşekkür, bir güven, bir sevgi akar. Çoban, soğuk bir gecede köpeğinin tüylerine sarılırken onun sıcaklığına minnet duyar; köpek ise sadakatini sunar çobanın elinden bir avuç yiyecek alırken. Dağlardaki yalnızlık, bir sınavdır çoban için. Ama bu sınavın en büyük hediyesi, köpeğiyle kurduğu eşsiz bağdır.
Bu bağ, bir insana en yakın dostun sadece başka bir insan olabileceği fikrini yıkıyor. Çünkü bazen bir bakış, bir dokunuş ya da bir havlama, en derin anlamları taşır insan yüreğine. Yalnızca sürüyü korumaz köpekler; çobanın ruhunu da korur. Onların varlığı, dağların sert koşullarını daha yaşanabilir kılar. Her sabah çoban, köpeğinin gözlerindeki heyecanla yeni bir güne başlar. Ve her akşam, birlikte başarıyla korudukları sürünün huzuru içinde uykuya dalarlar. Bu dostluk sanki bir şeyleri anlatıyor bize. Sadakat, sevgi ve güven için dilden dökülen kelimelere gerek yoktur. Gerçek bağlar, kalpten kalbe kurulur. Çoban, köpeğiyle konuşmaz belki, ama onunla dağların en gürültülü sessizliğini paylaşır. Ve bu, ömür boyu unutulmayacak bir dostluğun hikâyesidir.
