ADIMIZ DUYULMADI
Yavuz, “Pandemi döneminde olağanüstü bir mücadele verdik. TIR şoförleri olmasa hayat dururdu. Ama bizim adımız hiç duyulmadı. Bu da beni çok üzdü” diyor.
KİMSEYE MUHTAÇ DEĞİLİM
TIR şoförlüğüne 1991 yılında severek başladım. Ailemi bu meslekten geçindiriyorum. Avrupa’ya gezmeye gidince merak saldım ve başladım. Çoluk çocuğuma bakıyorum. Kimseye muhtaç olmadan ailemi geçindiriyorum. Memnunum.
GEZEREK KAZANIYORSUN
Mesleğimin en güzel yanı her yeri geziyorsun. Gezerek para kazanıyorsun. En kötüsü de kış şartları çok zor oluyor. Ailenden uzak olduğun için de düğün ve cenazelerinde olamayabiliyorsun.
MESLEĞİME AŞIĞIM
Meslek hayatımda hiç kaza yapmadım. İşimi sevdiğim için çok önem veriyorum. Arabaya çıkınca sadece yolu düşünüyorum. Allah inşallah kaza nasip etmez.
AİLE HAYATIMIZ YOK
Mesleğimiz zevkli ve çok çileli bir iş. TIR’cının aile hayatı yok. Çocuğunun büyüdüğünü anlayamazsın. Ayda bir eve uğrayabiliyoruz. Biraz sıkıntı o yüzden yaşıyoruz. Modifiyeli aracı çok severim. Modifiyeyisz araba sürmem. Pis araba kullanmam.
ARKADAŞLARIMIZLA YİYORUZ
Yağmur ve soğukta lokanta tercih ediyoruz. Onun haricinde dolabımızda yemeğimizi yapıp yiyoruz. Arkadaşlarımızla bir olup zaman geçiriyoruz. Yediğimiz yemeği biliyoruz. Güzel muhabbet ediyoruz. Yemeğimizi yedikten sonra herkes istikametine devam ediyor.
MOSKOVA’DA REHİN KALDIK
Mesleğimdeki en uzun yolculuk İstanbul-Moskova seferi oldu. Tam 3 ay sonra Türkiye’ye gelebildim. Moskova’da devletin gümrüğünde bizi mafya aldı. 3 ay bekletti bizi. Süre olarak en uzun süre orada kaldım. Rusya’ya gidiyoruz. O da 45 gün kadar sürebiliyor. Yük boşaltmalarda karşı taraftan kaynaklanan aksamalar olabiliyor. O da bu işin kaderi. En sevdiğim yol otoban, hiç sevmediğim yol karşılıklı gidiş-geliş yolları. Oralar bizi çok yoruyor. Gürcistan ve Rusya’da zor şartlarda gidiyoruz. Avrupa biraz daha rahat. Türkiye kendi memleketimiz. Yollarımız çok güzel.
OĞLUMUN DOĞDUĞUNU YOLDA ÖĞRENDİM
Yol hikayelerinde aldığım en sevinçli haber 2000 yılında oğlumun doğması oldu. O zaman Sarp Sınır Kapısındaydım. TIR’ı kapıda bıraktım ve taksi tutarak o zaman ki Sigorta Hastanesi’ne (Fatih Devlet Hastanesi) geldim. Benim için büyük bir heyecandı. Aldığım en kötü haberse yolda annemin ve babamın vefat haberi oldu. Bunlar anlatılmayacak bir duygu.
SAHİBİMİZ YOK
Sektörümüz çok iyi ama bizi temsil edecek bir sahibimiz yok. Çalıştığımız yerler de güzel. Bizim hakkımızı arayan yok. Eziliyoruz. Bunlar da bizi üzüyor.
ZOR ŞARTLARDA ÇALIŞTIK
Pandemi döneminde bir sağlıkçılar bir de biz çalıştık. Biz olmasak hayat dururdu. Bizim adımız hiç duyulmadı. Üvey evlat muamelesi gördük. Bu kadar çile çektik. Üzülüyoruz. Zor şartlarda çalıştık.
