Dile kolay tam 38 yıl!
38!
Aslına bakarsanız 2011 de şike kurbanı olan kupamızı verselerdi 11 yıllık bir hasret olacaktı ama...
Siyasi nedenler, oyunlar, kumpaslar, iftiralar, hatalar, bile bile yapılan yanlışlar, hayal kırıklıkları...
En son 1983-1984 yılından beri sabırla bekleyen, şartlar ne olursa olsun asla pes etmeden takımını destekleyen milyonlarca taraftar...
En son şampiyon olduğumuzda metrelerce bordo mavi bayrak dikip onu İstanbul’un orta yeri Şehremin ‘deki sokağımızda sallandıran rahmetli anacığımından, Trabzonspor’a aşık şehidimiz Eren Bülbül’e, rahmetli Kazım Koyuncudan, 2010–2011 sezonunun 30’uncu haftasında oynadığımız Eskişehirspor maçının ardından kalp krizi geçirerek hayatını kaybeden taraftar Mustafa Çelik’e... Toprağın altında yatan binlerce Trabzonspor sevdalısına...
Çok bekledik çok!
Her 9 yılda bir kuşak atladığımızı düşünürsek eder 4 jenerasyon.
Oğullarımızın, kızlarımızın, yeğenlerimizin, torunlarımızın, kısacası o dört kuşağın hasretle, hararetle beklediği muhteşem an yaklaşmakta!
Tüm Trabzon otobüsleri doldu.
Tüm uçaklar dolu.
Tüm oteller dolu.
Hatta akraba, eş, dost evleri bile!
Eğer olağanüstü bir durum yaşanmazsa çifte bayram var Trabzon’da!
Formalarımız, bayraklarımız, gururla akıtacağımız göz yaşlarımız, en önemliside içinde sabır, sevgi ve inanç dolu yüreklerimiz ile takımımızın yanındayız.
Dünyanın , ülkemin her yerinden oluk oluk taraftar yollara düşmüş durumda!
Sivastan arayan arkadaşımın sözleri kulaklarımda yankılanıyor. “ Biz cumartesi ailece Trabzon’dayız. Geliyor musun?”
Geleceğim kısmetse...
Yaşasaydı muhtemelen yine Trabzonspor bayrağını sokağa asacak olan anneciğime, bu defa biz takımımızın bayrağını götüreceğiz.
Gururla...
Bu kadarını hak ettiğimizi düşünüyorum.
Trabzonspor heyecanlı!
Trabzonlu heyecanlı!
Trabzonspor taraftarını bekliyor.
Taraftar takımını bekliyor.
Bu başarıya katkı sağlayan top toplayıcısından, futbolcusuna, yönetimden, Trabzon basınına herkesi kutluyorum.
Ülkemizin şartları ortada. Dünyanın kaosu bitmek bilmiyor. İnsanlar mutsuz, insanlar gergin.
Sevinmeyi unutmuş durumdayız.
İstiyorum ki sadece Trabzonspor taraftarı değil, ülkemin tüm futbol takım taraftarları katılsın bu şenliğe.
Fenerbahçe ve Galatasaray şampiyon olduklarında taraftarı oldukları takımları desteklemek için bu kutlamalara katılmış arkadaşlarının yanında onların mutluluklarına ortak olan, arkadaşlarıyla birlikte şampiyonluk turlarına çıkan egosuz biri olarak yazıyorum bu sözleri.
Başkalarının acısına üzülmek kolaydır. Zor olan başkalarının başarısına, mutluluğuna sevinmektir
İşte bunu becerebilirsek, asıl bayram o zaman...
Haydi çifte bayrama...
