YUMİKO

Yumiko'yu iki binli yılların başında tanımıştım. İsminin anlamı Japonca özgür ve güzel çocuk. Müthiş bir Türk dostu ve Türkiye sevdalısı... Çünkü diyor; "Siz Türkler gönlü zengin ekmeği yenir insanlarsınız. Sevmeyi ve paylaşmayı bilirsiniz. Çok doğalsınız. Gösterişten uzaksınız. Sevdiniz mi ölümüne seversiniz. Kızdınız mı öldüresiye... Sevinçlerinizin habercisidir rahat tavırlı gülüşleriniz ta Japonya'dan duyulur. Hüzünleriniz de öyle. Feryat figan çığlıklar atarsınız... Oysa biz Sevmeyi bilmiyoruz. Sevinmeyi de bilmiyoruz. Hatta acı çekmeyi de. Siz yürek dolusu kahkaha atarken, biz aşırı hesap kitap yaparız. Sadece düz bir çizgi halinde duran ağız çizgimizin kenarlarını yukarı kıvırınca sevinmiş olur, tam tersi ağız çizgimizin kenarlarını aşağıya kıvırınca da üzülmüş oluruz." Yumiko anlatıyor, "Üç yıl Trabzon'da kalmış ve ilk defa Memleketime gitmiştim. Tokyo Havaalanında Annem ve babam beni beklemekteydiler. Sevgi ve hasretle annemi kucaklamış ardında da sevimli ve yaşlı babacığımı kucaklamaya kalkmıştım ki, babam gözleri fal taşı gibi açılmış, şaşkınlık içerisinde ve kendine has mimikleriyle  "Hayır Yumiko, hayır! Sen Türkleşmişsin." deyip kendisini kucaklamamı engellemiş yıllar sonra kavuşmamız kol mesafesinde kalmıştı. Evdeki durumumuz daha da feci olmuştu. Annem benim değişmemi mesele yapmazken, gelenekçi babam sinirinden hastalanmıştı. Bende ziyaretimi kısa kesip tekrar Türkleştiğim Türkiye'ye döndüm. Yumiko; "Biz Japonlar çok zengin bir millet olarak bilinmekteyiz, ama işin aslı hiç de öyle değildir. Düşünün bizlerin evleri hücre evlerdir. Çoğu 35 - 40 metrekareyi geçmez. Ama sizin en fakirinizin evi 100 metre kareden daha geniştir. Ayrıca biz Japonlar senede iki ay işsiz kalsak aç kalmışız demektir. Ama siz senede 2 ay çalışıyorsunuz ve bey gibi yaşıyorsunuz. Bazen diyorum biz Türklere niye yardım ediyoruz? Onlar bizden çok daha zenginler." Yumiko Japonların çok yaşama sırlarını da anlattı. Hatta bunu ben de tespit ettim. Japonlar neredeyse hiç hayvani besin yememektedirler. Bitkisel takılmaktadırlar. Sofralarında adeta tadımlıktır yiyecekleri. Bizim bilmediğimiz nice bitkiler onların sofralarını süslemektedir. Örneğin bu Mayıs aylarında eğrelti otlarının 10-15 santim uzayan yapraksız sürgün hali onların acayip sevdiği gıdalardandır. Ama Japonların en favori yiyecekleri yinede balık, yosun ve diğer deniz ürünleridir. Hatta yosundan ürettikleri o kadar çeşni var ki, bizim hamsiden ürettiklerimizden çok daha fazladır. Kalabalık bir akşam yemeğinde takıldım Yumiko'ya; "Madem bu ülkeyi bu kadar seviyorsun neden evlenip buraya yerleşmiyorsun? "Yok koca, ama sen beni alırsan olur" dedi gülerek.  Bu şaşırtıcı ve beklenmedik teklife mazeret olarak yanımda oturmakta olan eşimi gösterdim " iyi de olurdu ama evliyim seni alamam" dedim. Yumiko, "Olsun! Sen istersen beni  alırsın, çünkü siz Müslümanlar 4 kadın alabiliyorlar." Evet Yumiko ben elhamdülillah Müslüman'ım. Alır, evlenirim seninle de, benim karı Müslüman değil, napayım ya!" dediğimde ortam kahkahaya boğulmuştu. Bu Güzel Türkiye sevdalısı Japon kadınına yazdığım bir şiirimde: "... tanrısı taş, yumiko kum/ çıkamadı içindeki dağlara/ diyemedi ben yokum/ Gülemez utanıyor yumiko/ aşkı hızlı bir tren sanıyor/  bilmiyor ayın şavkını/ leyla masalların kızıymış sayfalarda/ hiç kullanmamış yüreğini yumiko/ tutmamış ellerini sevdanın/oysa biz /her gece/ heybelide mehtaba çıkardık /nereden bilecek yumiko." Yirmi yılı aşkın bir süredir  iki ülke arasında bir barış ve dostluk elçisi olan bu güzel insan Yumiko, halen İzmir Urla'da yaşamını sürdürmektedir.