Volkan Konak…
Kimi ona "Kuzey’in oğlu" dedi,
Kimi "duyguların ozanı"...
Ama hepimiz onu;
Yüreğimizi ağlatan şarkılardan tanıdık.
Bir Karadeniz sabahı gibi coşkulu,
Bir hüzün akşamı gibi derindi…
Vasiyeti vardı…
“Beni babamın yanına gömün” dedi.
Bir ceviz ağacı vardı mezarın başında.
Göğe uzanan dallarında,
Gizli dualar,
Eski türküler,
Çocukluk hayalleri asılıydı…
Ve şimdi…
O ceviz ağacının altına uzandı usulca…
Toprak bile nazikçe sardı onu.
Rüzgâr fısıldadı ardından;
“Sen bu ülkenin yüreğinde kaldın…”
İki gündür memleket durdu.
Bir ülke yas tuttu sessizce.
Her hanede bir ağıt,
Her kalpte bir Volkan Konak çığlığı…
Bir çocuk gibi sevmiştik onu,
Bir abi gibi güvenmiştik.
Ve şimdi o yok…
Ama şarkıları var,
Ama hatırası var,
Ama içimizde bıraktığı o koskoca boşluk var…
Ceviz ağacının gölgesinde değil artık,
Ceviz ağacının kalbinde yatıyor.
Toprağın en güzel yerinde,
En güzel dualar eşliğinde...
Güle güle Volkan Konak.
Sesin sustu belki ama,
Sözlerin…
Yüreklerimizde çınlamaya devam edecek.
Gazeteci Burhan Akdağ’ın kaleminden
