Şırnak'ta teröristlerce açılan ateş sonucu sehit olan Jandarma Komando Er Murat Akman'ı hatırladınız mı?
14 Haziran 2004 yılında şehit olmuştu..
Batman'ın yiğit bir evladıydı Murat kardeşimiz..
Çocuk esirgeme kurumunda büyüyen ve aldığı tüm maaşı esirgeme yurduna bağışlayan Akman’ın Türk milletine ölmeden önce yazdığı o mektubu bir kez daha yayınlayım
İçinizden değil lütfen yüksek sesle okuyun...
“Bu yazı bir Komando Er mektubudur ve siz bu mektubu gazeteden okuyorsanız ölmüşüm demektir.
Bir ailem olsaydı bu mektubu onlara yollamak isterdim ama yok.
Size koğuştaki ranzamdan yazıyorum. şu an etrafımda Adana, Ağrı, Sivas, Edirne, Diyarbakır, Ankara, Antalya, İzmir, Urfa, Trabzon…
Türkiye’nin dört bir yanından birbirini tanımayan ama birbirlerinin canını korumaya yemin etmiş bir sürü asker var. Birazdan operasyona gideceğiz, tek dileğimiz kayıp vermeden geri gelmek.
İlerde ölürsem eğer diye bir mektup yazmak çok zor.
Aklına getirmek istemez ya insan ölümü, hani her zaman bir umut vardır ya.
Askerliğim bittikten sonra yırtıp atacaktım bu mektubu ama şu an okuyorsanız yırtamadım demektir.
Zaten pek de kalem tutmaz elim. Silah tutmayı daha iyi bilirim. Sizi korumam için siz öğrettiniz silah tutmayı.
Tuhaf olan siz bu mektubu okurken ben neden öldüğümü bile bilmiyor olacağım.
Ya bir mayına bastım ya da yediğim bir kaç kurşun.
Bileniniz var mı ben nasıl öldüm ?
Kışlada her televizyona bakışımda birbirinizi öldürdüğünüzü birbirinizin canını yaktığınızı gördüm.
Müziğin sesini çok açtı diye komşusunu vuranlar.
Gücü kadına yetenler.
Cebindeki on lirası için adam vuranlar. Kız arkadaşına baktı diye alayını bıçaklayanlar.
Eti az pişti diye garsona çıkışan adam; sen rahat uyu diye kurşunlar başımın üstünden geçerken ben dağda her bulduğumu kesip yedim.
Arabasını solladılar diye levyesini kapıp arabadan inen adam, beni bir çöp bidonuna atıp giden anam; söylesene ben kimin için öldüm?
Yetimhanede ve askerde en güzel şeyin ekmeğin bölmek olduğunu öğrendik biz. Peki size neyi bölmeyi öğrettiler?
Sizi önce Allah’a sonra birbirinize emanet ediyorum. Ben sizden razı oldum Allah da sizden razı olsun.”
Bu mektubu okuyup duygulanmamak elde değil..
Yıllar geçse de bu mektubun anlamı önemi ve değeri hiç silinmeyecek hiç unutulmayacak..
Ha unutanlar da olcak elbet..
Bazen diyorum ki fidan gibi gençlerimiz toprak olurken hayata devam edenler ne iş yaparlar?
Ne kadar şehitlerimizin emanete sahip çıkarlar?
Ne kadar dürüst onurlu ve şerefli yaşarlar?
Ne kadar İNSANLAR.?
Ne kadar vicdan ve merhametliler?
En son ne zaman iyilik yaptılar?
En son ne zaman bir hayvanın başını okşadılar?
En son ne zaman doğrudan adaletten yana oldular?
Helal haram nedir bilirler mi?
Fesatlık yapmadan yalan söylemeden dedikodu yapmadan yaşayan kaç kişi var?
Ey gidi Murat kardeşim
Sen gideli 20 yıl olmuş..
Değişen bir şey yok sehidim..
Senin o mektubunu anlayacak hakkını verecek bir toplum olsaydık şimdi başımız başka bir DİK olur dosta düşmana meydan okurduk..
Ama o kadar hain onursuz namussuz var ki
Onların pisliği her tarafa yayılmış..
Sen merak etme rahat uyu elbet bir gün her şey düzelecek bayrak inmeyecek vatan bölünmeyecek..
