Yazıma attığım başlığın ilk cümlesiyle başlamak istiyorum.
İnsan kendinden yorulur mu?
Evet, yorulur
Ben de çok yoruldum
Saç telimden ayağımın tırnağına kadar yoruldum
Yalandan gülmekten
Hayallerimin yıkılmasından
Herkese ayrı dert anlatmaktan
Yanlış insanların iyi ki varsın demekten çok yoruldum.
Bu kadar acıya rağmen dimdik ayakta durmaktan
Samimiyetsiz boş insanlara dert anlatmaktan
Neler atlattım bunlar da geçer demekten
Yoruldum,
Çok yoruldum.
Evet, insan kendinden de yorulur.
Aslında bu yorgunluk, fiziksel değil, ruhun ve kalbinin yorgunluğudur.
Her gün yalandan bir gülümsemeyle çevreyi aydınlatmaya çalışmak, çabalamak, hayalleri tek tek kaybetmenin acısını içinde yaşayıp kimseyi belli etmemekten yoruldum.
Tüm bunlar, insanı içten içe kemiren, genel olarak yıpratan çok büyük bir ağırlıktır.
Yorulmak, insanın bir parçasıdır elbette ama ruh ve kalp yorgunluğunun üzerine yoktur.
Hayat, omuzlarımıza bazen taşıyamayacağımız kadar ağır yükler bırakır elbette.
Güçlü yaşayıp, insanlara daha çok dokunmak adına "ben iyiyim" mesajı vermek zorunda kalmak bile, insanın kendi duygularından uzaklaşmasına neden olur.
Ama asıl acı olan nedir biliyor musunuz?
Bu yorgunluğun yanlış insanların anlayışsızlıkla karşılaşması ve sizi anlayamaması
Her şeye kendi penceresinden bakması
Bazen yanlış insanlara "iyi ki varsın" demek, kendi kalbine verdiği ağır bir yara gibidir.
Nasıl bir nankörlüktür ki o insanların senin içindeki inceliği görmemesi, acınızı anlayamamasıdır.
Bir süre sonra soruyor insan kendi kendine "Neden bu kadar çabalıyorum ki ben, anlaşılamıyorsam?"
Ve işte o an, insan kendi içinde yaşadığı savaşın ağırlığını daha da görebiliyor.
Hayat, olanları atlattığını hatırlatıp sana "bunlar da geçer" dedirtirken, bu cümleyi her fırsatta daha yorgun bir sesle söylersin.
Geçer mi?
Belki evet.
Ama onun "geçen" olayının ardından insan biraz daha yıpranır, biraz daha susar.
Suskunluğunla seslenirsin seni anlayamayana
Ve belki de bu ağır yorgunluğun en büyük nedeni, kendinle safça dürüstçe konuşacak bir alan bulamamanla da olur.
Ancak bir insan, ne kadar yorulsa da kendi gücünü bulmayı başarır.
Kendini öğrenmekten, kendini iyi görmekten, kendi içindeki ışığı hatırlamaktan kendinden, vazgeçmekten anlar ve duruverir.
Hayatında, seni zorlayan insanlar ya da olaylarla dolu olabilirsin; ama bu hayatın güzelliklerini yeniden senin bulacağını gösterir.
Ruhen dinlenmeye, kendi yaralarınızı sarmaya ve içinizdeki huzurun bulunmasına izin verin.
Ve unutmayın,
Yorulmak da hayatın bir parçası.
Lakin kendinize zaman tanıyın, kendinizi etkileyin ve bir kez daha, bu sefer sadece kendiniz için içeride kalın.
Çünkü herkes, kendi savaşını kazanıncaya kadar güçlüdür.
