“Sevmiyorum artık insanları” demişti bir gün bir arkadaşım ve ben çok şaşırmıştım. İnsan oğlu sevmek ve sevilmek için varolmadı mı? Neydi onu insanlardan koparan? Elbette yaşanmıştır bunca yaşında bir takım olaylar ama ettiği cümle çok keskin ve de derindi!

Araştırma ruhumla merakım birbirine karıştı ve birgün etraflıca sohbet masasına oturduk benden yaşça büyük olan arkadaşımla! “Anlat bakalım neden insanları sevmiyorsun”diyerek direk girdim mevzuya!

Genç yaşta oğlu daha beş yaşında iken boşanmış kocasıyla.

İstemediği bir evlilik yapmış vakti zamanında ayrı düşüncelerde ayrı yapılarda iki insanın geleceği son noktayı yaşamış ve bitirmiş evliliğini ,boşanan her kadın gibi ayakta kalma,topluma kendini kabullendirme, oğluna iyi bir gelecek edindirme çabası içinde koşarken (kaçırdığı hayatı hiç saymıyor) elini kime uzattıysa yalnızlaştırılan ama pes etmeyen yorgunlukları ve hayal kırıklıkları yüzündeki çizgilere yansımış savaşçı bir kadın Ayşe!

Ve başladı anlatmaya;

“Bunca zamanın içinde bana herkesin kendinde hak gördüğü bir cümlesi oldu! Herkesin aklı vardı benim yoktu sanki !

En yakın dostlarım dediklerim  en önde düşmanlık beslemişler! Öğrendiğimde anlatmaya açıklamaya çalıştım lakin ne kimse duyuyordu nede görüyordu beni!

Baktım bu böyle olmayacak çektim elimi eteğimi herkesten ve her şeyden sonra dedim ki; insanlar benden çok şey aldılar bundan sonra insanları sevmeyeceğim ama bunu söylerken ben bile inanmıyorum söylediğime çünkü insanın hayatında dost olmadan olur mu, oluyormuş çokta güzel oluyormuş!

Beni bu düşüncemden dolayı yargılamak istersen yargılayabilirsin hiç umrumda değil!

Yıllarca insanlar kendi doğrularına beni inandırmaya çalıştı,hayatımı kaçırdım ben onca çabanın içinde barınmaya çalışırken bide üstelik sürekli kendimi suçlayıp açıklama yapmaya çalışırken buldum ve sonuç! Şimdi soruyorum sana ben neden seveyim insanları? Neden dost olma çabasında sürekleneyim ki olmayacağını bile bile?

Bak gördüğün gibi bir kedim bir köpeğim ve dünya iyisi bir oğlum var ve kimseye ihtiyacımda yok artık!

Elimi uzattığımda yanımda olmayanlar bundan öte ne yüreğimde nede yanımda olamazlar” dedi ve geldiği bu noktada üzgün olduğunu belli ederek gözlerini devirerek gözlerime baktı!

O kadar haklıydı ki diyecek tek cümlem yoktu!

Haklısın diyebildim zoraki çıkan sesimle! Üreten ve çözüm odaklı gitmeye çalışan ve yalnızlaştırılan o kadar çok Ayşe’ler var ki! Ama helal olsun ki hayata ve insanlara rağmen başarmışlar! 

Bu büyük haksızlık ama Ne istediğini ve ne istemediğini bilmeli insan!

Selam olsun başaran tüm kadınlarımıza!